Een middagmaal zonder aardappelen was vroeger ondenkbaar. Er moest een goede kruimelige of bloemige aardappel op tafel komen, het mochten vooral geen afkokers zijn. De huisvrouw vroeger kende de soorten mèt hun specifieke eigenschappen, op haar duimpje.
Vooral voor het opdoen van de wintervoorraad was een goede keus belangrijk. En bijna iedereen hield er een wintervoorraad op na, vaak in een speciale aardappelkist. Zo’n kist had een naar de voorkant hellende bodem, langs de voorzijde is de wand van onderen open, terwijl een schuin geplaatste plank met wegrollen van de aardappelen verhinderde. Hierdoor waren de aardappelen dagelijks in beweging, hetgeen noodzakelijk was om spruitvormig te voorkomen. Immers door die lastige spruiten, die kracht uit de knollen trokken, raakten deze knollen uitgeput, waardoor zij degradeerde als voedingsmiddel. De allerbeste bewaarplaats was de kelder, daar was het donker en de temperatuur was daar niet hoog en niet te laag. Toch was attentie bij vriezend weer geboden, stel je voor dat de aardappelen bevroren…
Kortom die dagelijkse aardappel vergde nogal wat zorg, maar ‘men’ had deze zorg er graag voor over, ’t was voor velen ‘levensbelangrijk’.
Hoewel de aardappel dus vrijwel dagelijks werd genuttigd, was de afwisseling in aardappelgerechten gering (en eigenlijk is dat heden ten dage nog het geval!).